ေနညိဳခ်ိန္အေတြး

ၾကယ္စင္ေတြသိမ္းပုိက္မွဳနဲ႔
အိပ္မက္ေတြရာေထာင္ခ်ီပြင့္ဖို႔
အၿပင္းထန္ဆံုးအလင္းတန္းေတြ
ေ၀ၿပလိုက္စမ္းပါ
ေၾကြေၾကြေ၀ေ၀ေပါ့
ေနမခတဲ့ပန္းဆိုတာ
အနမ္းနဲ႔ထိုက္္တန္ပါ့မလား
ေလာကအလွဆိုတာ
သဘာ၀တရားကို ထုဆစ္
ခ်စ္ၿခင္းနဲ႔သာ ဖူးပြင့္တယ္
ညီမေလးေရ...
ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး
ေတေဇာမီးေလာင္ကၽြမ္းေအာင္
ဘယ္ကမၻာမွာမ်ား မင္းဆုေတာင္းခဲ့လဲ
အၿခယ္အသေတြနဲ႔
ေၿမအၾကြေၿခလွမ္းေလး
ေငးရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ သူက ငါပါ
မတတ္သာလို႔ ေခြယိုင္ေတြး
မေအးႏိုင္လို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန
တိမ္ေနတဲ့ရင္ဘတ္က
ခုဆို လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနၿပီ
အေရြ ႔တစ္ခုရဲ့အင္အားမွာ
ေၿခလွမ္းတစ္ခုလိုမယ္ထင္ပါ့
ဒီလိုဆို အဆမတန္
ၿပင္းထန္လိုက္စမ္းပါ
ေနၿခည္တစ္ေထြးနဲ႔
ဟိုဘက္ကမ္းကို ကူးပါရေစလား။ ။

သီဟညိမ္း

စိုးရိမ္ေရအမွတ္

ဘ၀ရဲ့ေႏွာင္ဖြဲ႔ၿခင္းထဲ အေငြ႔ေတြထေလာင္ကၽြမ္းတယ္
လက္ပစ္ကူးရင္းနဲ႔ ပစ္စက္လက္ခတ္လြင့္လိုက္ေတာ့
၃၅လမ္းမွာ မိုးေတြသည္းလို႔
အေ၀းကခံစားမွဳၿမိဳ ႔ၿပေလးကို ေရာက္သြားတဲ့သူ
ဘယ္စကားသံမွ နား၀င္မခ်ိဳႏိုင္ေလာက္ေအာင္
ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေတြက ရင္ခြင္ထဲတိုးတိုး၀င္သြား
ဒီေလာက္ဆို မိုးရာသီဆိုတာ သူ႔အတြက္
ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပြင့္လိုက္တဲ့လြမ္းစရာ့အခ်စ္တစ္ခု
ၿခိမ္းလိုက္တိုင္းမ်က္ေတာင္ေလးတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔
တစ္ဘက္တည္းေထာက္ထားတဲ့ဘီးကေလး
ေလမိုးနဲ႔ေရာၿပီးအထီးက်န္ဆန္ေနတယ္
အတင္းဖက္တြယ္ကုပ္ကပ္ထားတဲ့အရာေလးတစ္ခု
ခိုးလိုးခုလုၿဖစ္ေနလိုက္ပံုမ်ား အိပ္မက္ထဲထိဆြဲငင္ေနတုန္းပဲ
့ဆိုလိုတာက မ်က္၀န္းႏွစ္ခုခ်ည္ေႏွာင္လိုက္တဲ့အခါ
ပြင့္ဖတ္ေတြမေၾကြၾကႏိုင္ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ားေၿပာႏိုင္ပါ့မလား
တကယ္က ၿပီးဆံုးသြားတာမဟုတ္ဘူး
အစကို ေရးဖို႔ ၀ လံုးေလးကို အသက္သြင္းခဲ့မိတာ
အဲဒီ၀လံုးေလးမွာ တစ္ဦးက အၿခားတစ္ၿမိဳ ႔ကို ထြက္ခြာသြားသူ
တစ္ဦးက အၿခားေနာက္တစ္ၿမိဳ ႔ကို လြင့္သြားရတဲ့သူ
အထီးက်န္ၿမိဳ ႔ေလးမွာ အထီးက်န္ဘီးေလးက
မႏၱေလးေတာင္ၾကီးကို ဦးခိုက္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿပန္ဆံုနိုင္ပါ့မလဲလို႔ ေတြးေနေလရဲ့ ။ ။

သီဟညိမ္း